Το μεγάλωμα ενός παιδιού αποτελεί ένα δύσκολο έργο. Πόσο μάλλον, όταν μια μητέρα καλείται να μεγαλώσει ένα παιδί με ειδικές ανάγκες. Είναι πολύ σημαντικό να μπορέσει να απενοχοποιήσει η ίδια τον εαυτό της και να αποδεχτεί το παιδί με τη διαφορετικότητα του. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δένει κανείς τα παπούτσια, να επικοινωνεί. Το φυσιολογικό για την κοινωνία δεν είναι απαραίτητα ο τρόπος με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να εκφραστεί. Χρειάζεται να εκτιμώνται τα βήματα και όχι τα άλματα.
H στάση των γονιών απέναντι στο παιδί με αναπηρία είναι να του παρέχουν τις εναλλακτικές λύσεις, τις δυνατότητες, τα απαραίτητα μέσα για να ενεργήσει μόνο του. Να συμβάλλουν στην απόκτηση δεξιοτήτων αυτοεξυπηρέτησης, καθημερινής ζωής και κοινωνικοποίησης. Είναι σημαντικό οι γονείς να βρίσκονται κοντά του για να το ενθαρρύνουν να είναι ελεύθερο, να μαθαίνει, να αλλάζει, να ωριμάζει, να βιώνει τη ζωή. Η μάθηση δεν πραγματοποιείται μόνο στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού ή σε μια τάξη σχολείου, ο κόσμος ολόκληρος είναι ένα σχολείο και καμία εμπειρία δεν είναι ασήμαντη.
Συνήθως, ένα μεγάλο άγχος των γονέων για το παιδί τους που έχει κάποια αναπηρία, είναι τι θα απογίνει όταν εκείνοι φύγουν από τη ζωή. Πως θα διασφαλιστεί η υποστηριζόμενη διαβίωση του σε ένα ασφαλές και υγιές περιβάλλον ενταγμένο στην ευρύτερη κοινότητα και όχι αποκλεισμένο σε ένα ίδρυμα. Γι’ αυτό συχνά, οι ίδιοι δίνουν ένα σκληρό αγώνα προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν την ελληνική κοινωνία να διαμορφώσει τέτοιες κατοικίες.
Τα άτομα με αναπηρία είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι και έχουν δικαίωμα να ενταχθούν στην κοινότητα, να στηρίζονται ώστε να ζουν αυτόνομα σε ένα οικείο σπίτι, είτε ομαδικά, είτε ατομικά, να αναγνωρίζονται τα ιδιαίτερα ταλέντα τους και να αξιοποιούνται από την κοινωνία, εξασφαλίζοντας έτσι το δικαίωμα τους να είναι χρήσιμα άτομα και πολίτες.
Βασιλική Δημητρακοπούλου
Ψυχολόγος, MSc